Over mij
Op de lagere school was er Wouter, een jongen die naast me zat in de eerste klas (nu groep 3). Hij had een vogeltje op een tak getekend. Ik vond het een heel mooie tekening, maar voelde ook jaloezie opkomen. Ik wilde dat beter kunnen en was vast van plan dit ook uit te gaan voeren.
Die drive om wat te maken is dus al op jonge leeftijd begonnen. Vogels teken ik niet, maar me verdiepen in het landschap en dat proberen te vertalen naar een landschapsbeeld in verf, dat is al lange tijd mijn uitdaging.
Ik begin een schilderij vaak vanuit een bepaald mentaal beeld, een beeld dat opkomt in mijn hoofd. Ik verzamel heel veel plaatjes, waarvan ik denk ze nog eens nodig te hebben. Vaak is een kleur, een sfeer of een deel van een boom of blad de reden waarom ik deze plaatjes verzamel. Maar soms is het ook de verf die mijn verbeelding op gang kan brengen. De verf leidt je als het ware. Dit is een proces, dat je niet precies in woorden kunt vatten.
Mijn ‘landschappen’ zijn imaginaire landschappen, plekken die alleen bestaan in de verbeelding. Zij refereren niet aan bestaande plekken, omdat het niet gaat om een afbeelding van het landschap, maar om een evocatie daarvan. Dat is principieel iets anders. Er is misschien eerder sprake van verschillende landschappelijke sferen, waarbij ook het materiaal leidend kan zijn. Ik houd ervan te experimenteren met verf en met materiaal dat ik door de verf kan mengen zodat er een structuur ontstaat, de verf dikte krijgt. Waarbij de verf weerbarstig wordt. Dan begint het avontuur. Dat is allemaal van mij uit geredeneerd, maar vaak zeggen mensen, die mijn schilderijen bekijken, dat ze het zo ontstane landschap uit eigen ervaring kennen. Ik vind dit erg grappig en ook heel mooi, want blijkbaar roept het schilderij deze reacties op.
Uiteindelijk gaat het niet om het mooie plaatje, maar om iets op te roepen dat bij mensen een bepaalde emotie oproept, dat verder gaat dan de herkenbaarheid. Het gaat ook om verf, om kleuren en hoe dat een geheel vormt.
About me
At the primary school there was Wouter, a boy who was sitting next to me in the first grade (now group 3). He had drawn a bird on a branch. I found it a very nice drawing, but also felt jealousy. I wanted to do that better and I was determined to do this too.
So the drive to create something, began at an early age. I don’t draw birds, but since a long time, my challenge is to immerse myself in the landscape and to try to translate it into an image of a landscape in paint.
I often start a painting from a certain mental image, an image that appears in my mind. I collect a lot of pictures, of which I think I will need them at a certain moment. I collect these pictures because of the atmosphere, the color or the shape of a tree. But sometimes it's also the paint that can start my imagination. The paint will guide you so to speak. This is a process that you cannot comprehend exactly in words.
My 'landscapes' are imaginary landscapes, places that only exist in the imagination. They do not refer to existing sites, because it is not the image of a landscape, but an evocation of it. That is basically something else. Maybe a better word is ‘landscape spheres’, where also the material can be leading. I love experimenting with paint and material that I can mix through the paint to create a texture; where the paint gets thickness. Whereby the paint becomes viscous. Than the adventure starts. Crazy enough, people can tell me where this painted landscape is situated. They’ve been there! I think this is very funny and also very beautiful, because apparently the painting raises these reactions.
All of this keeps me busy for years, because you always struggle with the paint and the painting. It's not about the beautiful picture, but how to evoke a certain emotion in people, beyond the recognizability. It's also about paint, colors and how it's a whole.